„Sztuka wywiadu” w Teatrze Polonia to przedstawienie, które na długo zapada w pamięć, choć nie każdemu może się łatwo przyswoić. To spektakl wymagający od widza uwagi i otwartości, ale jednocześnie bardzo wartościowy, szczególnie dla tych, którzy lubią teatr z głębszym przesłaniem.
Największą siłą tego spektaklu jest Jan Peszek. Jego obecność na scenie przyciąga od pierwszych sekund i nie pozwala oderwać wzroku aż do ostatniego gestu. Peszek nie tylko mówi, on opowiada swoją historię, a jednocześnie – historię wielu artystów, którzy przez lata żyją trochę „za kulisami”, pełni skrytości, czasem z lekkim humorem i sporą dozą autoironii. Jego rola jest pełna energii i szczerości, a to sprawia, że nawet najbardziej zawiłe fragmenty spektaklu stają się bardziej przystępne.
Na scenie towarzyszą mu dwie ważne postaci – dziennikarka, którą gra Maria Seweryn, oraz żona, w wykonaniu Małgorzaty Zajączkowskiej. Obie aktorki uzupełniają i dopełniają całość, wprowadzając do spektaklu balans i ludzką ciepłą obecność. Ich postaci pokazują, że artysta nie żyje w próżni – ma za sobą bliskich, którzy go wspierają i rozumieją.
„Sztuka wywiadu” to nie jest łatwa opowieść. Spektakl pełen jest odniesień do różnych tekstów teatralnych i filozoficznych myśli, które mogą wymagać od widza pewnej wiedzy lub chęci, by się w to zagłębić. Dla kogoś, kto nie jest często w teatrze, całość może wydawać się nieco zawiła i trudna do ogarnięcia za pierwszym razem. Ale dla tych, którzy teatru nie unikają, to prawdziwa uczta.
Scenografia jest prosta i oszczędna, co pozwala skupić się na słowie i aktorstwie. Światło i muzyka subtelnie podkreślają nastrój i emocje, nie odciągając uwagi od głównego bohatera. Całość sprawia wrażenie intymnej rozmowy, do której widz zostaje zaproszony.
Podsumowując, „Sztuka wywiadu” to spektakl, który pokazuje, jak skomplikowani, pełni sprzeczności, a jednocześnie fascynujący bywają artyści. Jan Peszek daje tu prawdziwy popis swoich aktorskich umiejętności, a całość skłania do refleksji o sztuce, pamięci i relacjach międzyludzkich. Jeśli lubisz teatr, który zmusza do myślenia i daje przestrzeń do własnych przemyśleń, warto wybrać się na ten spektakl. Jednak dla widzów szukających prostych historii może to być zbyt skomplikowane doświadczenie.
To dobra sztuka, pełna emocji i intelektualnych wyzwań.
