Mimo, iż na świecie nie funkcjonuje jedna, uznana definicja niepełnosprawności, Światowa Organizacja Zdrowia wprowadziła je, uwzględniając stan zdrowia klasyfikowanych osób. W zależności od stopnia niepełnosprawności i ograniczeń z niej wynikających, osoby potrzebują zróżnicowanego wsparcia od osób trzecich. W 2018 roku, na podstawie Badania Aktywności Ekonomicznej Ludności stwierdzono, że liczba osób z niepełnosprawnościami zamieszkujących Polskę wynosiła około 3 miliony. Badanie to uświadamia, że grono osób z niepełnosprawnościami jest naprawdę duże.
A więc czym jest wspomniana w tytule asystencja osobista?
Z definicji – wsparcie osób z niepełnosprawnościami w wykonywaniu codziennych czynności oraz funkcjonowaniu w życiu społecznym. W praktyce asystencja osobista polega na spędzaniu czasu z osobami z niepełnosprawnościami, próbach aktywizacji ich w dążeniu do samodzielności, oczywiście dostosowując je do możliwości danej osoby, angażowania ich w życie społeczne oraz wielu innych czynnościach, które wykonujemy wspólnie.
Idea asystencji osobistej wywodzi się z Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, a dokładniej z zapisu o prawie do niezależnego życia.
Jako asystenci, musimy jednak pamiętać, że jesteśmy tylko, albo i aż, wsparciem. Jeśli chodzi o decyzyjność, pozostawiamy ją, na tyle ile to możliwe, osobie z niepełnosprawnością. Po dwóch miesiącach pracy, wielu rozmowach z bliskimi oraz samą osobą z niepełnosprawnością, mogę stwierdzić, że jest to niezwykle ważna i potrzebna rola.
